در حوالی اریحا

(ویس32) ما در کنار هم به تناقض رسیده ایم، باشد برو این من و تو ما نمی شود. (شعر:علی دائمی|ویس قدیمی)

(ویس31) ای مترسک ها کلاغی را که از خود رانده اید، روزگاری از تبار طوطی و طاووس بود. (شعر:علی دائمی|زمستان 96)

(ویس16) باز پاییز؛ پادشاه فصل ها... کاش می دانست چقدر دلتنگش شده بودم، او می آید و باز دلم می گیرد، باز لذت لرزیدن تا صبح روی بام شهر، آن هم وقتی همه خوابند، باز اختلاط اشک و باران... (متن: اریحا|پاییز 96)

(ویس15) خداوند تنها روزنه ی امیدی است که هیچ گاه بسته نمی شود. تنها کسی است که با دهان بسته هم می توان صدایش کرد. با پای شکسته هم می توان سراغش رفت. تنها کسی است که وقتی همه رفتند، می ماند. وقتی همه پشت کردند، آغوش می گشاید... (متن: لاادری|ویس قدیمی)

(ویس14) یه بار خواستم پیشش ویس بگیرم، نامرد اینقدر خندید همه ویس ها رو خراب کرد... (بهار 97)